Po miłych akcentach z przeszłości marki ostatecznie lądujemy w przyszłości. W końcu nie po to sięgamy po nową odsłonę, żeby całkowicie dać się pochłonąć doskonale znanym klimatom. Tu wita nas jedynie siedem map – każda o unikalnym charakterze z ewentualnym udziałem utrudniających rozgrywkę warunków atmosferycznych. Map jest niewiele, ale ich skromną liczbę twórcy nadrobili skalą. Tym razem DICE postanowiło pójść na całość – areny starć są jeszcze większe, a dodatkowo mają być teatrem intensywnych potyczek dla nawet 128 graczy. Wszystko to, by jeszcze podkręcić zabawę, oddać na ręce graczy więcej atrakcji i skłonić ich do odnalezienia się w tym futurystycznym pandemonium. Wprawdzie generacja nowa, ale tryby stare, z klasycznym Podbojem i Przełamaniem.

W Podboju ponownie powalczymy o dominację w sektorach, które tu podzielono dodatkowo na kilka pomniejszych punktów. By zagwarantować sobie pełną kontrolę, musimy równocześnie okupować we wszystkich pomniejszych punktach w sektorze. Zorientowana na przejmowanie celów rozgrywka sprawia, ze są one areną najintensywniejszych walk i uwypukla potknięcia projektantów map. Niektóre z lokacji to istne labirynty, które są dalece nieintuicyjne. Poniekąd rozumiem zamysł, by niektóre strefy kontroli umieścić na dachach drapaczy chmur. To nadaje fajne tempo rozgrywce, gwarantuje dobry punkt wypadowy do lotu ze spadochronem na inne punkty, ale zmusza do zważania na lotnictwo. Zupełnie nie łapię jednak koncepcji, by niektóre ze stref kontroli postawić na półpiętrach poszczególnych budynków, gdzie dotrzemy po odhaczeniu kilku ślepych uliczek w labiryncie korytarzy i zakamarków, w których wrogowie tylko czekają, aż się wychylimy. W połączeniu z rozmaitymi gadżetami określonych specjalistów i napotykanymi błędami generuje to masę frustracji.